19 juli

De ochtend werd in beslag genomen door wat inpak, of zullen we zeggen herpak activiteiten. Om 12 uur konden we een hapje eten voordat onze voorlichtings middag begon. Daarvoor zijn we nog even over het strand gelopen. Heen was niet zo moeilijk, maar terug was een uitdaging, het strand ligt zeker 150meter lager dan de weg en er gaan een trap met 524 (zelf geteld, maar het stond ook op de hoogste trede).

Er liggen heel veel boomstammen op het strand en gisteren was het afgeladen vol hier. Nu was het erg rustig.

De voorlichtingsmiddag was heel nuttig, vooral de informatie met video over hoe je moet reageren als je beren op de weg tegenkomt. We zijn met een groep van 19 mensen, 11 vrouwen en 8 mannen (eigenlijk 9 als je de tourleider Bud meegerekend).

Zo'n verhouding zijn we op de andere tochten nog niet tegengekomen, meestal is 2/3 man en 1/3 vrouw. Onze eerste indruk van de groep is erg positief, de meeste deelnemers vinden het leuk om met elkaar te praten, dus dat zal met zoveel vrouwen best veel gebeuren. De leeftijden zijn ook opmerkelijk, de oudste is een vrouw van 75 jaar, dan 2 mannen van 74 en 70 jaar, dan komen wij, daarna nog een aantal van mid vijftig en veel tussen 30 en 40. We zullen morgen wel zien hoe dat met het fietsen gaat.

's Avonds zijn we met bijna alle deelnemers in de lokale Pub een hapje gaan eten en drinken. Daarna redelijk vroeg naar bed, want morgen moeten we om 7 uur ontbijten en dan om 8 uur weg.

20 juli

De eerste dag van onze tocht begon met het inladen van de tassen en koffers in de bus. Achter de bus zit een aanhanger waar de etenswaren en de keuken in staan. De bus wordt regeden door Katy en Kevin is de kok.

Rond 8 uur gingen we weg naar de totempalen bij het Antropologische Museum. Daar maakte we de eerste groepsfoto.

Bovenste rij van links naar rechts: Roland, Bud, Melinda, Mike, Jan, Paul, Rob, Anne, Jim, Jenny, Kees, Isabelle and Alex

Onderste rij: Mart, Lara, Mary, Wendy, Liz, Elaine and Karen.

Toen onderweg, de GPS van Kees wees de weg, dus aardig wat deelnemers fietsen achter ons aan, dan hoefden ze de zeer gedetailleerde beschrijving niet steeds door te lezen. Over de brug naar het Stanley Park, daar zijn we rond gereden en toen over de Lions Gate Bridge naar Noord Vancouver en langs het water naar de veerboot die ons naar Vancouver Island bracht.

De overtocht duurt nog een 2 uur, het was lekker weer, dus we zaten aan dek te praten, eten en slapen.

De wegen op het eiland waren wat druk, af en toe moesten we over de snelweg (dat mag in Canada) en hoewel de zijkanten breed zijn is het lawaai van de passerende auto's en vrachtwagens geen pretje. Verderop in het noorden zullen we daar minder last van hebben is ons verzekerd.

Op de camping bij Parkville, heeft onze kok (let op zijn outfit!) de regels van de keuken uitgelegd en ons daarna op een lekker maaltijd met salade, gebakken aardappels en hamburgers getrakteerd. Dat ging er best in.

Na het eten toen we een wandeling door het bos en langs het strand maakten, kwamen we nog een hertje tegen die helemaal niet bang was. Tot op 10 meter kon je het best benaderen, daarna liep het langzaam van je weg.

We slapen in een tent van de organisatie, die is niet al te ruim, dus we zullen onderweg toch nog eens kijken of we iets groters kunnen kopen. We houden jullie op de hoogte.

21 juli

We hebben (alweer!) een nieuwe tent! 's Ochtends, na 3-4 km van kamp, vonden we na lang zoeken een shop die een goedkope 3-persoons tent te koop had. Niet van hoge kwaliteit, maar we hoeven maar 3-4 weken te kamperen en aan het einde van de reis zien we wel of we de tent weggeven of meenemen. Waarschijnlijk het eerste als de kilogrammen weer aan de hoge kant is. Dus dit was aflevering nummer zoveel van de tenten en de Vonkjes, in 2006 tijdens de Tour d'Afrique ging onze tent kapot en konden we, net als vandaag, in een winkel een goedkope tent aanschaffen. in 2007 tijdens de Parijs-Dakar tocht hadden we 2 tenten bij ons (dat moet toch genoeg zijn!), waarvan er één 2 weken voor aankomst kapot ging en waarvan de 2de door een onachtzaam weggegooide sigarettenpeuk met 2 grote gaten extra werd uitgerust! Mensen die graag een tent willen hebben, moeten achter ons aan reizen, we laten er meestal wel 1 of 2 achter!

De dag was een perfecte dag om te fietsen, zonnig, klein beetje wind, maar niet te heet. Ons vertrek werd door het aanschaffen van de tent wat vertraagd, Kees bracht de tent nog even terug naar het kamp om die in de bus te doen, we gingen dus eigenlijk pas om 9:15 op pad. We reden samen met Melinda, die wilde graag een zeiltje voor haar tent kopen. Die hebben we niet gevonden, maar we zijn nog wel naar een andere winkel geweest, daar hadden ze dat zeiltje niet, maar wel kleine campingstoeltjes, die hebben we ook maar aangeschaft, kunnen we bij de tent even op onze eigen stoeltjes zitten.

Onderweg gingen we nog even wat eten in een Pub vlak bij de zee. Voor de 1ste keer aten we oesters die in deeg gebakken waren. Heel speciaal, misschien vinden we de verse oesters toch wat lekkerder.

Gisteravond zagen we een hertje zoals we al schreven, vandaag zagen we er weer een, maar dit keer lag het langs de weg, aangereden door een auto of vrachtwagen denken we, een triest gezicht.

Na nog een paar korte stops, met de onvermijdelijke Coke stop aan het eind van de middag, kwamen we om half zes (lang dag dus) na 108km aan bij het kamp. Gisteren hebben we 81km gedaan, dus de eerste 200km zitten er al bijna op.

Kijk hier voor een interview met Jenny en als jullie onze tocht willen zien, kijk dan hier.

22 juli

Alweer een mooie dag! Dit keer echter wel met veel wind en jammer genoeg vanuit het noorden, dus we moesten best hard trappen tegen de wind die vooral 's middags steeds sterker werd. We fietsen samen met Mary en zijn in  Campbell River in een koffieshop die Internet heeft en hebben de eerste 3 dagen op deze website gezet.

We zagen in Cambell River een parkeerwachter met een wel heel ouderwetse manier om te checken hoe lang auto's geparkeerd stonden. Hij markeerde met een lange stok met een krijtje de banden van de auto. Hij legde ons uit dat hij een ronde doet en als ie weer terugkomt bij de 1ste auto en die staat nog steeds met het streepje op dezelfde plaats, dan krijg je een bekeuring. We kunnen legio acties verzinnen om dat systeem te omzeilen!

Iemand van ons heeft beren gezien vandaag. Een moederbeer met een kleintje. Eigenlijk jammer dat wij die hier gezien hebben, hoewel het toch wel wat eng is omdat beren toch wel agressief kunnen zijn.

Onderweg zagen we een park waar houten beelden tentoongesteld werden. Heel speciaal. Je ziet die beelden zo nu en dan ook bij huizen of zo staan.

Niet te ver hier vandaan, gingen we over de 50ste parallel, dat is een goed plek om nog maar eens een foto te nemen.

De campsite is fantastisch, een mooi grasveld en vanavond heerlijk eten, zalm (wilde natuurlijk) en de groep vind wijn heerlijk, dus er gingen nogal wat flessen door!

Er is hier ook Internet, dus daarom kunnen we jullie tot de laatste minuut up-to-date houden.

Als jullie onze tocht willen zien, kijk dan hier.

23 juli

23 juli

Vandaag gaan we naar een bushcamp ergens aan een koud meer. 's Morgens was het trouwens best koud, maar het ontbijt van pannenkoeken met spek (ja echt!) gaf ons genoeg energie om de tocht te beginnen. Eerst een redelijk lange klim (kijk maar op mijn Garmin site hier) Er stond een bordje langs de weg dat wed uit moesten kijken voor Elk, die hebben we echter niet gezien.

We rijden met de fiets op de vluchtstrook van de snelweg, hier een 2 baans weg. Aan de kant zijn er ribbels gemaakt om de auto's te waarschuwen dat ze van de weg dreigen te gaan. Daar moet je niet te vaak overheen rijden zoals Jenny hier. Je tanden klapperen uit je mond.

Roland, onze oudste mannelijke deelnemer van 74 jaar, fietst niet snel maar gaat lekker door.

Voordat we bij de campsite kwamen, is er in Woss (een oude houthakkers nederzetting die niet meer gebruikt wordt) een benzinnepomp, pub en motel. Daar hebben we even onze dorst gelest. Mart van Nederland omarmde zijn flesje bier!

Twee van onze fietsvrienden, kwamen terug van de campsite met niet al te goed nieuws. Er waren heel veel mensen daar en die zouden vanavond en vannacht een feestje bouwen. Er was dus ten eerste bijna geen plaats voor onze tenten en ten tweede zou de nachtrust wel eens in gevaar kunnen komen. Enfin, eerst maar eens kijken naar de campsite. We moesten over een onverharde weg, een prachtige houten brug over een schitterende rivier en toen kwamen we bij een inderdaad heel volle campsite die fantastisch gelegen was bij een meer waar Kees een duik in nam. Omdat er bijna geen plek was, regelde de organisatie dat we in het motel konden slapen. Wat een luxe, in een bad en ook nog alle was gedaan!

Hier de mooie foto's van het kleine tochtje naar de campsite.

Gravel weg naar de campsite (4km lang)

Vlnr: Jenny, Karen, Alex, Mike, Lara, Melinda en Mary.

Woss Lake

Jullie kunnen nog een videootje zien op onze Facebook site.

Morgen gaan we naar Port Hardy, daar gaan we zondag met de boot naar Prince Rupert en dan door naar Skageway. Op die boten is geen Internet en ook geen mobiel netwerk. Dus we zijn vanaf zondag even uit de lucht (behalve in Prince Rupert misschien).

24 juli

Het contrast tussen het opstaan in je tent op een plek in de wildernis en het wakker worden in een kamer met een groot bed, warme douche, etc. kon niet groter zijn vanmorgen. We hebben zelfs met Skype Priscilla, Lucien en Matthieu gesproken en Pauletta, Elisa en Christopher gezien!

Net als gisteren, fietsten we samen met Melina en Mary, of M&M! Het was eerst wat koud, de wolken lagen laag in het dal, maar er was geen regen voorspeld en die voorspelling kwam uit. Het was wel een mooi gezicht met de wolken, hier Jenny, Marry en Melina, Jenny had net de kop genomen om de wind te breken. 't Was weer als eergisteren, een stevige wind uit het noorden.

Regelmatig stoppen we, om wat te eten en te drinken, soms om een foto te maken, en natuurlijk om Jen haar nek/schouder te masseren. Dat is na jaren nog steeds een gevoelige plaats bij fietstochten zoals deze.

Soms fietst de oudste deelneemster van ons groep Isabelle met ons, maar meestal gaat ze lekker in haar ééntje over de weg. Wij hopen dat wij over 10 jaar ook nog zo fit zijn om dit soort tochten te maken!

Toen we dichterbij Port Hardy kwamen, werden we gewaarschuwd de beren niet te voeren. Dat betekent ook dat je bijvoorbeeld geen bananenschillen in het bos langs de weg mag gooien. Dat trekt de beren ook aan. Alle afval moet in dit soort containers worden gestopt. Die kunnen de beren niet openmaken.

En wat gebeurd er 4 km voordat we bij de C&N Backpackers hostel in Port Hardy aankomen? WE ZAGEN EEN BEER! Hij (of zij) stond rustig langs de weg, ongeveer 2 meter van ons vandaan, vruchten van de struiken te eten. We fietsten op dat moment met Mary, die niets gezien heeft, zo snel ging het. Jenny fietste achteraan en omdat we de heuvel op gingen, fietsten we langzaam. Heel wat adrenaline ging door de aderen, dat kunnen we jullie verzekeren. Maar eigenlijk was het net of een hond langs de weg zat, daar kun je ook last van hebben. Deze beer was heel vriendelijk, keek ons even aan en ging toen lekker door met het eten van de bessen. De foto hebben we niet zelf genomen, maar geeft precies weer wat wij meemaakten.

Als jullie willen zien welke weg we gefietst hebben, kijk dan weer op onze Garmin site.

Morgen zeer vroeg op om de veerboot naar Prince Rupert te nemen. Tot aan de andere kant van het water.

25 juli

Gisteravond kregen we na het eten een briefing over de logistiek van de tocht, en daarna een grote verrassing. Mike vroeg het woord en kondigde aan dat hij en zijn vriendin Lara voornemens zijn om in Dawson op de rustdag te gaan trouwen. Wij zijn allen getuigen, wat leuk hè. We werden er allemaal een beetje emotioneel van, in menig oog, inclusief de mijne, kwam er een wat extra traanvocht! Lara en Mike hebben elkaar ontmoet tijdens de Tour de Canada in 2006 en zijn sinds bij elkaar gebleven. Alex, die ook bij die tocht was, is hun ceremoniemeester. We zien er allemaal naar uit om dit mee te maken en we zullen wat extra Kleenex aanschaffen!

Vanmorgen moesten we heel vroeg op, om op tijd bij de boot te zijn. Ik stond om 3:30 onder de douche om warm te worden. Jenny wilde op de boot een douche nemen en was snel klaar omdat ze alleen even een washandje over haar gezicht haalde, haar een beetje opmaakte en haar tanden poetste. Nog een beetje thee gezet en om 4:45 reden we in het donker weg. ’t Was maar 10km, maar we moesten wel bij elkaar blijven en diegene die een rood achterlicht hadden reden aan de staart. Ik ben helemaal achteraan gegaan om te zorgen dat er niemand achterbleef. Langzaam kwam de zon op en omdat er geen wind was, was het niet echt heel koud. De veerboot konden we al zien toen we wegreden bij de hostel, hemelsbreed lag hij 2km weg, maar wel aan de andere kant van de baai, dus vandaar die 10km.

Rond half zes stonden we bij de terminal, daar kregen we kaartjes en onze paspoorten terug. De chauffeuse Kate is vandaag jarig en 21 jaar geworden. We zongen het traditionele verjaardags-lied en gaven haar een klein cadeautje. Die kroon is iets speciaals, elke dag krijgt iemand anders de kroon. De eerste keer werd die door Bud, de toerleider, uitgereikt aan Jim uitgereikt. Diegene die de kroon heeft, moet zelf beslissen aan wie ie de kroon geeft. Gisteren kreeg Lara die na de aankondiging van het voorgenomen huwelijk, en vandaag kreeg Kate hem.  En toen was het lang wachten tot we op de boot konden. Bij ons busje kon je nog een boterham eten, we maakten wat foto’s en probeerden met verhaaltjes de tijd te doden.

Jenny had een leuke ervaring toen ze bij het busje een boterham stond te eten. Ze hoorde opeens iemand bij een camper haar naam roepen. Wat bleek, ’t was Tobias, die één van de deelnemers was tijdens onze tocht van Cairo naar Kaapstad. Hij was de dokter en heeft heel wat verwondingen dichtgenaaid, zoals jullie je misschien nog herinneren van ons verslag in 2006.

Ik stond op dat moment ergens anders te praten en werd door Lara geroepen dat we een gast hadden (you have a visitor Kees). Verrassing voor mij dus, herkende hem meteen, maar werd in de war gebracht omdat hij zijn vriendin Fabienne voorstelde. In 2006 was hij samen met Krista, maar “times are changing” . Zij doen een tocht, zoals Priscilla in eerste instantie in gedachte had gehad voor ons familie uitje, maar die was te lang voor de 8 dagen dat we samen reden. Van Prince Rupert gaan ze naar Jasper en dan zo door de bergen terug naar Vancouver. Wat is de wereld toch klein dat je daar op de parking een oud teamgenoot tegenkomt!

Jenny had het koud gekregen en  wilde die douche nemen. ’t Kostte wel 5 dollar, maar als je warm wilt worden heb je dat ervoor over. Toen ze terugkwam was ze nog kouder geworden dan daarvoor, de warme douche werkte niet! Ze kreeg wel die 5 dollar terug en Kevin, de kok, gaf haar zijn warme jas.

De route naar Prince Rupert gaat over volle zee naar de Inside Passage. Eerst passeren we een mooi eilandje met een vuurtoren, Scarlet Point. Daarna begonnen we wat te slingeren en stampen, er stond nogal wat wind met golven van 1 tot 2 meter. ’t Gaf mij een lekker ouderwets gevoel.

Rond twaalf uur, kregen we trek en hebben we een lekkere salade in de cafetaria gekocht, dat met 2 glaasjes wijn, zorgde ervoor dat we 's middags even lekker een dutje konden doen op de bank.

Zoals Karin hier. Anderen zitten te lezen (Jim, die wel 2 boeken heeft uitgelezen tijdens de 14uur durende tocht, en anderen zitten op het zonnedek of lopen rond om foto's te maken.

De tocht gaat eerst over zee (sommige hadden last van een katterig gevoel) maar het grootste stuk gaat tussen de eilanden door voor de kust. Soms ga je zeer dicht langs de eilandjes, zoals hier Boat Bluf, een vuurtoren die in 1907 gebouwd is en die de toegang vormt tot het natuurlijke kanaal dat Tolmie Channel heet.

We hebben ook een bezoek gebracht aan de brug. Leuk om te zien hoe in de pak weg 40 jaar de techniek op zo'n brug veranderd is! Alles is natuurlijk electronisch, als stuurman ben je meer een computer operator dan een zeeman!

Links de 3de stuurman, die ons alle apparaten uitlegde, in het midden een belangrijk stuk informatie over de koers en de snelheid (20 knopen) van het schip en rechts de 2de stuur, die de stuurknuppel van het schip aanwijst.

De organisatie had nog een verrassing voor ons, het diner werd geserveerd in het luxe restaurant van de veerboot. Zo luxe hebben we nog nooit gezeten, uitzicht over de kusten waar we langsvoeren bossen, bossen en nog eens bossen, maar gek genoeg verveelt het niet. Mary trakteerde ons groepje op een karaf wijn, dus we zien er allemaal gelukkig uit!

Vlnr: Kees, Melinda, Mary en Jenny

Daarna nog een prachtige zonsondergang, iets over bakboord, en we waren er bijna. Onze fietsen waren goed vastgebonden, die losgemaakt, tassen en tasjes erop en we waren klaar voor de aankomst. 't Duurde nog even voordat de achterkant van de veerboot naar beneden ging, maar toen konden we allemaal in colonne naar de Pioneer Hostel, waar we gelukkig een kamer konden krijgen en dus weer niet in de tent hoefden te slapen. We verleren het nog.

Vanaf morgen staat het verslag op de pagina USA.