Maandag 13 mei 2019

Traject: Montfrin – Roquemaure

Afstand: 14,01km

Tijd: 1h29m

We gaan het proberen, de wind heeft wel de hele nacht staan rommelen aan de luiken, daar werd Kees af en toe wakker van en had zo zijn angstige vermoedens. Maar laten we niet op de zaken vooruit lopen. Eerst naar het dorp voor brood. Lekkere stokbroodjes gekocht en hup en route! Jezus! Kees is zijn rugzak vergeten om te doen nadat hij zijn warmere jas had aangedaan. Als een pijl uit de boog, terug en gelukkig, daar stond ie nog! Eerlijke mensen hier in dit deel van Frankrijk! Ook lieve mensen, maar laat ik niet…. Juist, vooruitlopen. Even zoeken naar de Via Rhôna, maar die hadden we gauw gevonden. De wind had die weg ook gauw gevonden, het was erger dan we verwacht hadden. Gelukkig wel op kleine weggetjes, want Kees werd compleet met kar van de ene kant van de weg naar de andere gewaaid en Jenny moest afstappen en huilen van woede. Zo ging het niet! Stuk gelopen en toen voorzichtig weer opgestapt daar waar de struiken en bomen ons beschutting gaven. In Aramon gestopt en rondgevraagd of er misschien niet een taxi of zo was, die ons naar ons geboekte hotel in Roquemaure kon brengen, want fietsen werd te link. Taxi’s zoals die van Christoph waren er niet. Kees zag twee keer een zwarte pick-up truck voorbij rijden, van wie was die? Dat zou een mooie oplossing zijn! Bij de lokale bakker wisten ze dat die van Eric van de Bar des Plantanes was. Daar naar toe gefietst en ja hoor, daar stond de truck en Eric kwam net iets uit zijn auto halen. “Wilt u ons misschien naar het hotel brengen?” Natuurlijk! We kregen bijna tranen in de ogen van zoveel medelevende gezindheid! Wat fijn dat er mensen zijn die zomaar een wildvreemde even 25km verderop naar hun slaapplaats wil brengen. We moesten wel even geduld hebben, Eric runt een bar/restaurant en vanaf 2 uur was hij beschikbaar. Dus in de bar gaan zitten en daar tijdens de 3 uur dat we moesten wachten, de hele plaatselijk bar-bevolking voorbij zien komen. Teveel kleurrijke gasten om in detail op in te gaan, maar één sprong eruit, Robert, een gehandicapte man, die volgens een andere bargast ooit door de bliksem getroffen was. Hij kon niet zo goed praten, maar innemen van rosé ging beter. Jenny kon hem best goed verstaan en heeft ook een engelengeduld met gehandicapte mensen, dus die 3 uur waren zo voorbij.

Alles op de truck geladen, Jenny en Famke achterin, Kees voorin en hup daar ging het sportieve, moegestreden stel.  De Mistral had gewonnen! Tijdens het oponthoud in de bar, ook besloten de Via Rhôna dit jaar te laten voor wat het was, en met een gehuurde bestelbusje, naar Lyon te rijden. De Mistral zou nog tot donderdag actief blijven, maar vanaf Lyon betere omstandigheden. Dan maar vanaf daar verder rijden!